ΕΘΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ

ΕΘΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

Με την ευκαιρία της Εθνικής Εορτής της 25ης Μαρτίου παραθέτω τους Εθνικούς Ύμνους διαφόρων χωρών με υπογραμμισμένα τμήματα που για μένα ήθελαν να δείξουν την κατεύθυνση της κάθε χώρας όπως διαμορφωνόταν τις συγκεκριμένες περιόδους.

1.Ελλάδα

Πολυτονικό σύστημα γραφής
(1823–1982)

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

Τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι,

Ποὺ μὲ βιὰ μετράει τὴν γῆ.

Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!(× 3)

2. Γαλλία (Μασσαλιώτιδα)

Εμπρός παιδιά της Πατρίδας
Η μέρα της δόξας έφθασε
Ενάντια της τυραννίας μας
Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε
Ακούστε τον ήχο στα λιβάδιαΤο ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών
Έρχονται ανάμεσά μας
Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

Ιερή αγάπη για την Πατρίδα
Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα.
Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία
Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου
Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη
να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη
Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΛΕΟΝΤΑΡΙ

Ήρωες του 1821 και Λεοντάρι

 1.Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 1770 – 1843   

Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

Στις 23 Μαρτίου 1823 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαίου 1821) και η άλλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.

Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).

Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια και έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

 2.Πάνος Κολοκοτρώνης 1798 – 1824  

                                                                                                                                                                       Αγωνιστής του '21, που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Εμφυλίου Πολέμου  (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825).

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1798 (κατ' άλλους το 1800) στο Λεοντάρι Αρκαδίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και της Αικατερίνης Καρούσου, κόρης προεστού του Λεονταρίου. Έζησε για πολλά χρόνια στη Ζάκυνθο και ήταν από τους πιο μορφωμένους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Όπως αναφέρει ο Φωτάκος στο έργο του Βίοι Πελοποννησίων Ανδρών, ο Πάνος Κολοκοτρώνης «εσπούδασεν εις την ακαδημίαν της Κερκύρας, εγνώριζεν εντελώς την παλαιάν γλώσσαν μας την Ελληνικὴν, ήτο μαθηματικός άριστος, εγνώριζε προσέτι καλώς την Ιταλικὴν γλώσσαν και ολίγον την Γαλλικήν, και εν ολίγοις ήτον ο δεύτερος του πολυμαθεστάτου Γεωργίου Σέκερη, διότι τότε η Πελοπόννησος δεν είχεν άλλους τοιούτους».

Με την έκρηξη της Επανάστασης αποβιβάστηκε με τον αδελφό του Ιωάννη (γνωστότερο ως Γενναίο στην Πελοπόννησο και συμμετείχε αρχικά στην εξέγερση των Ηλείων κατά των Λαλαίων Τουρκαλβανών (Απρίλιος 1821). Στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μάχη του Βαλτετσίου(12 -13 Μαίου 1821), στην πολιορκία και την κατάληψη της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και στην απόκρουση της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 – 28 Ιουλίου 1822).

Το 1822 ονομάστηκε χιλίαρχος και ανέλαβε πρώτος πολιτάρχης (δήμαρχος) της Τριπολιτσάς. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε στο Ναύπλιο τη μικρότερη κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη Μπούμπουλη. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά. Το 1823 προβιβάστηκε σε στρατηγό και ανέλαβε φρούραρχος του Ναυπλίου (10 Ιουνίου) με απόφαση της Β' Εθνοσυνελεύσεως, που συνήλθε στο Άστρος Κυνουρίας.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης εμφύλιας διαμάχης (Φθινόπωρο 1823 - Ιούλιος 1824) μεταξύ πολιτικών («Κυβερνητικοί») και στρατιωτικών («Αντικυβερνητικοί»), ο Πάνος Κολοκοτρώνης τάχθηκε με τους «Αντικυβερνητικούς», των οποίων ηγείτο ο πατέρας του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αρνήθηκε να παραδώσει την πόλη του Ναυπλίου και μετά τη χορήγηση αμνηστίας (Ιούλιος 1824) κινήθηκε προς την Πάτρα για να ενισχύσει την πολιορκία της πόλης, αλλά ανακλήθηκε στην Αρκαδία για να αντιμετωπίσει την επιδρομή των «Κυβερνητικών», κατά τη διάρκεια του Β' Εμφυλίου Πολέμου. Το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκροτήθηκε αυτή τη φορά από τη συμμαχία νησιωτών και ρουμελιωτών, με ηγέτη τον Υδραίο μεγαλοκαραβοκύρη Γεώργιο Κουντουριώτη. Αντίπαλοί τους οι «Αντικυβερνητικοί» Πελοποννήσιοι, πρόκριτοι και στρατιωτικοί υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Στις 13 Νοεμβρίου1824 (κατ’ άλλους στις 21 Νοεμβρίου 1824) ο Πάνος Κολοκοτρώνης και οι άνδρες βάδιζαν μεταξύ των χωριών Θάνα και Μπεσίρι (σημερινό Παλλάντιο) Αρκαδίας, έχοντας κατεύθυνση προς το γειτονικό χωριό Σύλιμνα, όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Στόχος των «Αντικυβερνητικών» η Τρίπολη, την οποία κατείχαν οι «Κυβερνητικοί». Κατά τη διάρκεια της πορείας, ο Πάνος Κολοκοτρώνης πληροφορήθηκε ότι σε συμπλοκή νωρίτερα μεταξύ «Κυβερνητικών» υπό τον οπλαρχηγό Βάσο Μαυροβουνιώτη (αγωνιστής του '21 με καταγωγή από το Μαυροβούνιο, Βάσο Μπράγιοβιτς το πραγματικό όνομά του) και «Αντικυβερνητικών», είχε συλληφθεί ο Στάίκος Σταίκόπουλος, επιφανής «αντικυβερνητικός».

Στην προσπάθειά του να τον απελευθερώσει δέχθηκε επίθεση από το σώμα του Μαυροβουνιώτη και οι άνδρες του διαλύθηκαν. Δίπλα στον Πάνο Κολοκοτρώνη έμειναν ο υπασπιστής του Γιάννης Βατικιώτης, ο γραμματικός του Θεόδωρος Ρηγόπουλος και ο φροντιστής του Ανούτσος Σαμαρόνης. Ξαφνικά κι ενώ εβάδιζαν προς το Μπεσίρι, γύρω στις 4 το απόγευμα δέχθηκαν επίθεση από μια ομάδα 25 Βουλγάρων, που ανήκαν στις κυβερνητικές δυνάμεις της Τρίπολης και είχαν ως επικεφαλής τον ομοεθνή τους Κότζιο. Μία σφαίρα διαπέρασε το κρανίο του Πάνου Κολοκοτρώνη και τον άφησε άπνου.

Όπως αναφέρουν στα απομνημονεύματά τους ο Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος, που ήταν αυτόπτης μάρτυς, οι Βούλγαροι λαφυραγώγησαν τη σορό του Κολοκοτρώνη και την εγκατέλειψαν. Του αφαίρεσαν ακόμη και τα εσώρουχά του και άφησαν το νεκρό σώμα του γυμνό. Στη συνέχεια έσπευσαν στην Τρίπολη να αναγγείλουν το κατόρθωμά τους στους «Κυβερνητικούς». Ο Πάνος Κολοκοτρώνης ενταφιάστηκε την επομένη στο γειτονικό χωριό Σύλιμνα, όπου βρισκόταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ 1879

                                            ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
                                            ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
                                                  ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ  1879

1.  Πληθυσμός κατά Δήμους


ΕΠΑΡΧΙΑΙ                         ΔΗΜΟΙ                                Άρρενες                Θήλεις                  Τό όλον

Μεγαλοπόλεως               Μεγαλοπόλεως                           2,618                    2,383                     5,001                                           Λυκοσούρας                               3,965                    3,702                     7,667
                                        Φαλαισίας                                 3,769                    3,612                     7,381



2.  Κοινωνική Κατάστασις Κατά Δήμους 

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                     ΔΗΜΟΙ                  Έγγαμοι           Άγαμοι              Έν χηρεία         Τό όλον
                                                                  Άρρεν. Θήλεις   Άρρεν.  Θήλεις  Άρρεν. Θήλεις

Μεγαλοπόλεως          Μεγαλοπόλεως       862     863        1,682     1,322          74      193        5,001
                                   Λυκοσούρας        1,296    1,300      2,562     2,087        107      315        7,667
                                   Φαλαισίας          1,244    1,250       2,415     2,045        110      317        7,381



3.  Οικογένειαι καί Οικοδομαί

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                        ΔΗΜΟΙ                  Οικογένειαι        Οικίαι      Διάφοροι    Ολικός αριθμός
                                                                                                                                             Οικοδομών
Μεγαλοπόλεως             Μεγαλοπόλεως                  1021            968              17                     985
                                      Λυκοσούρας                      1420           1283            36                    1319
                                      Φαλαισίας                        1312           1203           105                   1308 


4.   Πληθυσμός  κατά τήν Εκπαίδευσιν

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                            ΔΗΜΟΙ                   Εγγράμματοι                          Αγράμματοι
                                                                     Άρρενες Θήλεις Τό όλον     Άρρενες  Θήλεις   Τό όλον
Μεγαλοπόλεως             Μεγαλοπόλεως         323         7          329               2295    2377       4672
                                      Λυκοσούρας             710         9          719               3255    3693       6948
                                      Φαλαισίας               373         8          381               3396    3604       7000 


5.   Μοναί καί αριθμός τών έν αυταίς διαιτωμένων

ΕΠΑΡΧΙΑ            ΔΗΜΟΣ         Έπισκοπή         Όνομα καί προσωνυμία Μονής   Μοναχοί Κοσμικοί

Μεγαλοπόλεως     Φαλαισίας   Γορτυνίας καί    Κοίμησις Θεοτόκου ή Μπούρα           5          1
                                                   Μεγαλοπόλεως

Σημ.Όλα τα παραπάνω είναι είναι αντιγραφή από πρωτότυπα έγγραφα  και τηρήθηκε  η τότε ισχύουσα γλώσσα
(λείπουν δασίες,περισπωμένες,υπογεγραμένες,βαρίες λόγω αδυναμίας της νέας τεχνολογίας)
   

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

Σχετικά με το Λεοντάρι Αρκαδίας

Ο νομός Αρκαδίας, οι επαρχίες, οι δήμοι από το 1833

Ο νομός Αρκαδίας σχηματίστηκε το 1833 με το Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) της 3^ης (15^ης) Απριλίου (ΦΕΚ 12) «Περί διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του», με «Μητρόπολη» (πρωτεύουσα) την Τριπολιτσά και τέσσερις επαρχίες:

• Μεγαλοπόλεως με πρωτεύουσα το Λεοντάριον.
• Μαντινείας με πρωτεύουσα την Τριπολιτσά.
• Γορτύνης με πρωτεύουσα την Καρύταινα.
• Κυνουρίας με πρωτεύουσα τον Πραστό.

Τα αρχικά όρια του νομού Αρκαδίας ορίστηκαν από το Β.Δ. της 9^ης (21^ης) Νοεμβρίου 1834(ΦΕΚ 16/1835) «Περί του σχηματισμού των δήμων της Αρκαδίας»:«τα όρια του νομού Αρκαδίας αρχίζουν κατά μεν το ανατολικόν από τους πρόποδας του όρους Σκιάθεως (Σεϊτάν) και προχωρούν έως εις τους πρόποδας του όρους Ζαβίτσας, από τούτο δε το μέρος εξακολουθούν την ήδη γενομένην οροθεσίαν του νομού της Αργολίδος και Κορινθίας κατά το από 28 Απριλίου (10 Μαΐου) διάταγμα. Από δε τους πρόποδας του όρους Ζαβίτσας, τα όρια προχωρούν προς το Αστρος κατά την θάλασσαν, εκτείνονται κατά το μήκος αυτής μέχρι των εκβολών του ποταμίσκου Μούστου εξακολουθούντα έπειτα τον ρουν αυτού, παραλείπουν τον Αγιον Ανδρέαν, το Κορακοβούνι και τον Πραστόν εις τον νομόν Λακωνίας, συμπεριλαμβάνουν τα χωρία Σίταιναν, Κατσανίτσας και Κοίνας, και προχωρούν προς το όρος το Χέλμον, εντεύθεν καταβαίνοντα εις το χωρίον Κυπαρίσσι, και παραλείποντα αυτό εις τον νομόν της Λακωνίας, προχωρούν μέχρι του όρους Ξηροβουνίου. Εκείθεν αναβαίνουν τα όρια προς άρκτον μέχρι Κοκάλων, και προχωρούν έως το Ισαρι, συμπεριλαμβάνοντα τα χωρία Κυράδες, Σούλο και Χράμον, εκείθεν δε προς το τετράζι, και μετά ταύτα προχωρούν προς το Διαφόρτι, και συμπεριλαμβάνουν εν εαυτοίς το χωρίον Καρυαίς, παραλείποντα εις τον νομόν Μεσσηνίας τα χωρία Βερέκλα και Αμπελώνα. Από δε το Διαφόρτι ακολουθούν την αυτήν διεύθυνσιν, και διαβαίνοντα δια του Βλαχοράφτη εκτείνονται μέχρι της παρά το χωρίον Πυρί, συμπιπτούσης ροής του Λάδονος και του Αλφειού ποταμού. Από δε το Πυρί ακολουθούν την ροήν του Λάδονος (Ρουφιά) ποταμού έως εις τους πρόποδας του όρους Σκιάθεως, όπου συμπεριλαμβάνονται το χωρίον Δάρα, παραλείπουν το χωρίον Παγκράτι εις τον νομόν της Αχαΐας και Ηλιδος».
Στην πορεία καταγράφεται μια σειρά μεταβολών –σχηματισμός το 1835 των επαρχιών Διποταμίας και Πρασσιών, αποσπώντας τμήματα του νομού για να προσαρτηθούν στη συνέχεια το 1836 η πρώτη στην επαρχία Γορτύνης και το 1838 η δεύτερη στην επαρχία Κυνουρίας.

Επαρχια Μεγαλοπόλεως
Με το Β.Δ. της 9ης(21ης) Νοεμβρίου 1834 (ΦΕΚ 16/1835) «Περί του σχηματισμού των δήμων της Αρκαδίας» σχηματίστηκαν οι 7 πρώτοι δήμοι της επαρχίας:
Φαλαισίας, Θειούντος, Μεγαλοπόλεως, Λυκοσούρας, Δασέας, Δυρραχίου, Γαθέας.
Με το Β.Δ. της 27ηςΝοεμβρίου (9ης Δεκεμβρίου) 1840 (ΦΕΚ 5/1841) «Περί συγχωνεύσεων των δήμων της επαρχίας Μεγαλοπόλεως», δημιουργούνται τρεις δήμοι:
Φαλαισίας, Λυκοσούρας, Μεγαλοπόλεως.



Δήμος Φαλαισίας

Σχηματίστηκε το 1834 με αρχική σύσταση τα χωριά Φαλαισία (Λεοντάριον), Σουλάρι, Κλιματερό, Χουτάλου, Μπούρα, Καλύβια, Μεμή, Σαμαρά, Κοτσιρίδι, Γαυριά ή Γουριά, Σταβαρέους και τη Μονή Μπούρας. Το 1840 προσαρτήθηκαν ο δήμος Δυρραχίου(Δυρράχι, Καμάρα, Σπαναίοι, Ακοβος, Σαναίοι ή Γιανναίοι, Λεπτίνί ή Λεφτίνι, Νεοχώρι), τμήμα του δήμου Θειούντος (Θειούς, Πετρίνι, Σκορτσινού, Ζαΐμι, Ανεμοδούρι, Χαμουζά, Παλαιόπυργος, Καμαρίτσα, Γραικού, Ρούτσι) και τμήμα του δήμου Γαθεών (Τουρκολέκα, Δρανέζι και Σιδηροδρομικός Σταθμός Λεονταρίου, Σιδηροδρομικός Σταθμός Μπιλάλι, Μεζίνη, Καμίνια, Ποταμιά, Σπανέικα,Συρακέικα και οι Μονές Άγιος Δημήτριος και Άγιος Νικόλαος).
Το όνομα προήλθε από το χωριό Φαλαισία, ενώ ο δημότης ονομάστηκε Φαλαισιεύς. Η αρχική σφραγίδα είχε ως έμβλημα το στέμμα στο μέσον του οποίου αναγραφόταν η χρονιά 1836. Το 1874 με το Β.Δ. της 30^ηςΜαΐου, ορίστηκε ως έμβλημα «προτομή λεόντος».