ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΕΣ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΣΤΟΝ Β΄ ΠΑΓΚ. ΠΟΛΕΜΟ

Στις 30 Αυγούστου 1944 τα Γερμανικά στρατεύματα εκτέλεσαν 18 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ανάμεσα σε αυτούς και 4 Λεονταρίτες στο ΠΙΑΛΙ (Αλέα) ΤΕΓΕΑΣ οι οποίοι είχαν συλληφθεί
στο Λεοντάρι μετά από σαμποτάζ στη γέφυρα του τρένου και ήταν όμηροι στις φυλακές της
Τρίπολης.Η ειρωνεία της Ιστορίας 10 Σεπτεμβρίου 1944 αποχώρησαν οι Γερμανοί από την Τρίπολη.
1. Παυλοπούλου Σταυρούλα (1916-1944)
2. Παυλόπουλος Παναγιώτης (1922-1944)
3. Δημητρακόπουλος Παναγιώτης
4. Σπηλιόπουλος Αντώνιος
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από το Μνημείο στήν Αλέα Τεγέας

ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ το χθές και το σήμερα

ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Σ.Σ.ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

Εικόνες της ακμής, της παρακμής, της εγκατάλειψης και της ερείπωσης του Σταθμού

Σταθμός πρίν τις φωτιές

Αμαξοστάσιο σήμερα

Κουζίνα της οικίας προσωπικού 

Σταθμός σήμερα

κατοικία οικογενειών προσωπικού

Υδατόπυργος σήμερα

Υδατόπυργος σε λειτουργία

Αμαξοστάσιο σε λειτουργία

Δεκαετία 1970

ΤΡΑΙΝΟ ΓΙΑ ΣΠΑΡΤΗ ΑΠΟ Σ.Σ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

Μια υπόθεση που απασχόλησε για πολλά χρόνια τη Νότια Πελοπόννησο, τον εμπορικό κόσμο της Καλαμάτας αλλά και τους Λάκωνες που ζούσαν στη Μεσσηνία. Καταγόμενοι οι περισσότεροι από τις ορεινές περιοχές του γειτονικού νομού στα σύνορα με Μεσσηνία και Αρκαδία, επιθυμούσαν η σύνδεση να γίνει με κόμβο στο Λεοντάρι, καθώς τους εξασφάλιζε άμεση πρόσβαση στις περιοχές καταγωγής τους και σε όλη την κοιλάδα του Ευρώτα. Αντιθέτως, οι παράγοντες της Τρίπολης έδιναν τη δική τους μάχη για να γίνει ο κόμβος στην αρκαδική πρωτεύουσα.

Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι υπήρχε σιδηροδρομικός σταθμός στο Λεοντάρι. Χτισμένος με πελεκητή πέτρα, δίπλα στο ποτάμι της Κουτουφαρίνας, κατασκευάστηκε στα χρόνια μεταξύ του 1899 και του 1901 από Ιταλούς και Μαυροβούνιους τεχνίτες και με στιλ που παραπέμπει στη γαλλική και ιταλική αρχιτεκτονική, η οποία σφράγισε την αλλαγή του αιώνα. Πλαισιωμένος και από μικρότερα βοηθητικά κτήρια, που στο σύνολό τους αποτελούν ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό σύνολο, ο σιδηροδρομικός σταθμός του Λεονταρίου σήμερα είναι εγκαταλελειμμένος.

Το θέμα της επέκτασης της σιδηροδρομικής γραμμής προς τη Σπάρτη ετέθη αμέσως μετά το 1902, όταν παραδόθηκε η γραμμή Πύργος - Κυπαρισσία - Μελιγαλάς και έκλεισε η θηλιά του τρένου στην Πελοπόννησο. Οπως γράφει ο Μιχ. Ρόδας που περιόδευσε στη Μεσσηνία το 1924, η γραμμή από Κυπαρισσία προς Γαργαλιάνους και Πύλο στις αρχές του 20ού αιώνα δεν κατασκευάστηκε, γιατί "λέγεται ότι οι πολιτευταί Σπάρτης αντέδρασαν πάντοτε εις την επέκτασιν της γραμμής πέραν της Κυπαρισσίας διότι έχουν την αξίωσιν να επεκταθεί συγχρόνως η σιδηροδρομική συγκοινωνία εκ Τριπόλεως προς την Σπάρτην και το Γύθειον". Το τρένο είχε εδραιωθεί πλέον και οι περιοχές που συνδέονταν σιδηροδρομικά αποκτούσαν πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα.

Οι ενέργειες επέκτασης του σιδηροδρόμου προς τη Λακωνική πρωτεύουσα ξεκινούσαν από την Καλαμάτα, καθώς η πόλη ήταν αποκομμένη από τη Σπάρτη αφού δεν υπήρχε αμαξιτός δρόμος εκείνη την περίοδο.

Το πρόβλημα της γραμμής αυτής ήρθε στην επιφάνεια και πάλι το 1925:

"Ανακινείται πάλιν το ζήτημα της κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής Σπάρτης. Διά την πόλιν των Καλαμών το ζήτημα έχει εξαιρετικήν οικονομικήν σημασίαν. Αλλοτε ποτε κατεβλήθησαν προσπάθειαι εκ μέρους των ενταύθα εκ Πελάνης και Καστορίου συμπολιτών, όπως η γραμμή επεκταθή από Λεονταρίου προς Σπάρτην. Δεν νομίζει ο Εμπορικός Σύλλογος ότι πρέπει αι προσπάθειαι να ανανεωθούν;" ("Σημαία" 13.10.1925).

Και πράγματι το θέμα ανακινήθηκε. Οχι όμως χωρίς τη δική του σκοπιμότητα. Και στο ζήτημα αυτό, σημαντικό ρόλο έπαιξε ο ανταγωνισμός μεταξύ της Τρίπολης που αναδεικνυόταν σε κόμβο για την Πελοπόννησο και της Καλαμάτας. Γιατί δεν ετίθετο πλέον ζήτημα αν θα γίνει ή όχι η γραμμή, αλλά σε ποιο σημείο θα γίνει η διακλάδωση.

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι ρόλο μπορεί να έπαιξε ο ανταγωνισμός Καλαμάτας και Τρίπολης στην τελική έκβαση της υπόθεσης. Εκείνο που γνωρίζουμε όμως είναι πως οι παράγοντες της Καλαμάτας, ζητούσαν ο κόμβος να μετακινηθεί στο Λεοντάρι, προβάλλοντας ζητήματα μήκους και κόστους της γραμμής αλλά και κοινωνικής ωφέλειας:

"Ανεκινήθη πάλιν το ζήτημα του σιδηροδρόμου Σπάρτης με προέκτασιν ήδη και προς Γύθειον. Υποθέτομεν να μην είναι εκλογικό τερτίπι αλλά πραγματική απόφασις της κυβερνήσεως, κατανοηθέντος τέλος οποία ζωτικά συμφέροντα θα εξυπηρέτηση η γραμμή αυτή.

Η χρησιμότητα της γραμμής μέχρι Σπάρτης κατενοήθη απ’ αρχής της κατασκευής του σιδηροδρόμου ΣΠΑΠ και η σχετική μελέτη μετά σημειώσεων χαράξεως, σωζομένων έτι, εγένετο τη εντολή Τρικούπη υπό του ειδικού μηχανικού της γαλλικής αποστολής Λουδοβίκου Ρώσσελ, εισαχθείσα δε εν τη Βουλή εκυρώθη διά του νόμου ΑΩΜΗ’ από 30 Μαρτίου 1890 με αφετηρίαν το Λεοντάριον και διέλευσιν διά της δυτικής κοιλάδος του Ευρώτα ποταμού, διότι αύτη πληροί τους επιζητουμένους διά σιδηράς οδούς όρους της συντομωτέρας γραμμής, του στερεωτέρου και ασφαλεστέρου εδάφους, της εξυπηρετήσεως της γονιμωτέρας και πυκνότερον κατοικουμένης εκτάσεως, της μη υποκειμένης εις διακοπήν της συγκοινωνίας και αποκλεισμού κατά την χειμερινήν περίοδον, της γειτνιαζούσης με όσον το δυνατόν περισσοτέρους δήμους εκ των στερουμένων άλλων μέσων συγκοινωνίας και το σπουδαιότερον της κατασκευής και συντηρήσεως του έργου διά της όσον το δυνατόν μικροτέρας δαπάνης.

Επί κυβερνήσεως Ζαΐμη ανακινηθέντος και πάλιν του ζητήματος, η εταιρεία των ΣΠΑΠ ενταλθείσα την μελέτην του έργου, ηκολούθησε την αυτήν, ην και ο Ρώσσελ γραμμήν, επροτιμήθη δε πάλιν το Λεοντάριον ως αφετηρία, διότι είναι ο πλησιέστερος προς την Σπάρτην Σιδηροδρομικός Σταθμός, διό και απ’ αρχής με πολλάς ευκολίας κατεσκευάσθη, εχαράχθη δε νέα γραμμή εν τισί σημείοις ανατολικώτερον της πρώτης προς αποφυγήν σπουδαίων τεχνικών έργων και εξυπηρέτησιν της μεγάλης Επαρχίας Λακεδαίμονος, συγκοινωνούσης έτι δι’ ημιονικών οδών.

Ανακινηθέντος δε και τρίτον του ζητήματος τούτου ένεκα της σπουδαιότητος τω 1909 διά ζωηράς εκδηλώσεως της κοινής γνώμης, των αμέσως ενδιαφερομένων μερών, ως πάντες γνωρίζομεν, η τότε κυβέρνησις διέταξε νέαν μελέτην, ο δε συντάξας ταύτην μηχανικός κ. Στράτος εχάραξεν την γραμμήν ακατανοήτως από τον Νομόν Αρκαδίας, λαμβανομένης ως αφετηρίας της Τριπόλεως παραβλεφθέντων δε ούτω πάντων των άνω εκτεθειμένων όρων διά την τεχνικήν χάραξιν και την εξυπηρέτησιν της επωφελεστέρας συγκοινωνίας.

Η απλουστέρα σύγκρισις της μελέτης και των χαράξεων της δευτέρας και τελευταίας γραμμής δεικνύει το χαρακτηριζόμενον ως ακατανόητον διά την τελευταίαν, λεπτομερέστατα δε εξετέθησαν πάντα ταύτα εν υπομνήματι εκδοθέντι την 31 Ιανουαρίου 1909 υπό του ενταύθα Εμπορικού Συλλόγου και των συντεχνιών, αποδεκτά δε εγένοντο και υπό του εν επαναστάσει σχεδόν τελούντος τότε αρκαδικού λαού απαιτούντος την οριστικήν απόφασιν της κυβερνήσεως και δικαίως διά ζήτημα άμεσον σχέσιν έχον προς τα γενικά και τοπικά συμφέροντα των φορολογουμένων.

Κατόπιν των εκτεθέντων δυνάμεθα να προΐδωμεν ότι, αν αληθώς απεφασίσθη η κατασκευή της αναγκαιούσης ταύτης σιδηροδρομικής γραμμής, θα προτιμηθή η Λεονταρίου - Σπάρτης ως συντομωτέρα, ολιγοδαπανωτέρα και ως μάλλον πληρούσα και τας στρατιωτικάς απαιτήσεις της εις κεντρικόν σημείον συγκεντρώσεως της πέριξ πολυπληθούς εκτάσεως στρατευσίμων διά ταχείαν μεταφοράν, τοιούτο δε είναι διά τα πολυπληθέστερα τμήματα Σπάρτης και όλης της Λακεδαίμονος και Μεγαλοπόλεως, το Λεοντάριον. Τα θετικά πλεονεκτήματα και αι τεχνικαί απαιτήσεις θα κατισχύσωσι βεβαίως των εντέχνων αξιώσεων" ("Σημαία" 17.1.1915).

Τα ίδια επιχειρήματα επανελήφθησαν και στη νέα συζήτηση η οποία άνοιξε δέκα χρόνια αργότερα, όταν όπως προαναφέρθηκε ανακινήθηκε για μια ακόμη φορά το θέμα της κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής η οποία θα συνέδεε το υπάρχον δίκτυο με τη Σπάρτη. Πρωταγωνιστές ήταν και πάλι οι ίδιοι: Ο Εμπορικός Σύλλογος επικεφαλής της κινητοποίησης -υπήρχαν άλλωστε άμεσα εμπορικά συμφέροντα- και συμπαραστάτες τα υπόλοιπα σωματεία τα οποία λειτουργούσαν τότε στην πόλη.

Στη σχετική ειδησεογραφία αυτή τη φορά παρατίθενται και αριθμητικά στοιχεία για την τεκμηρίωση των αξιώσεων των Καλαματιανών:

"Χθες το εσπέρας τη προσκλήσει του Εμπορικού Συλλόγου συνήλθον εις σύσκεψιν εν τη αιθούση του Εμπορικού Συλλόγου, οι πρόεδροι όλων των σωματείων της πόλεώς μας. Κατά την σύσκεψιν ταύτην συνεζητήθη το ανακινηθέν εσχάτως παρά τη κυβερνήσει ζήτημα της κατασκευής σιδηροδρομικής γραμμής Τριπόλεως - Σπάρτης. Ως διεπιστώθη κατά την διεξαχθείσαν συζήτησιν, το κράτος δεν αποφασίζει το πρώτον ήδη να συνδέση διά σιδηροδρομικού δικτύου, την πρωτεύουσαν της Λακεδαίμονος -την Σπάρτην- αλλά το τρίτον ήδη. Το ζήτημα τούτο ανεφάνη το πρώτον εν έτει 1909 και επανελήφθη κατόπιν εν έτει 1915. Και κατά την πρώτην και κατά την δευτέραν φοράν, ο Εμπορικός Σύλλογος Καλαμών, συμφωνούντων και των ενταύθα εγκατεστημένων Λακεδαιμονίων, δι’ ενεργειών του και δι’ ακαταμαχήτων επιχειρημάτων, και διά της υποβολής υπομνημάτων, άτινα ήσαν απόρροια εμπεριστατωμένης μελέτης, κατέδειξεν ότι το συμφέρον των Λακεδαιμονίων ήτο να προτιμηθή η γραμμή Λεονταρίου - Σπάρτης και ουχί Τριπόλεως - Σπάρτης. Κατά την γενομένην τότε σύγκρισιν απεδεικνύετο: 1) ότι το μήκος της γραμμής Λεονταρίου-Σπάρτης είναι 45 χιλιομέτρων και με έδαφος ομαλόν και κλίσεις μικράς, εν ω το της Σπάρτης-Τριπόλεως είναι 75 χιλιόμετρα με έδαφος ανώμαλον και κλίσεις αποτόμους, 2) η υψομετρική διαφορά της μεν γραμμής Λεονταρίου - Σπάρτης είναι 167 μέτρα, της δε γραμμής Τριπόλεως-Σπάρτης 296 μέτρα, 3) ότι οι εκ της γραμμής Λεονταρίου-Σπάρτης εξυπηρετηθησόμενοι θα είναι 1.000 κατά χιλιόμετρον, έναντι 480 της γραμμής Τριπόλεως-Σπάρτης. Και τελευταίον ότι η μεν δαπάνη της γραμμής ανήρχετο εις 3 εκατομμύρια 600 χιλιάδας δραχμάς, η δε της γραμμής Τριπόλεως - Σπάρτης εις 9 εκατομμύρια δραχμάς.

Κατά την χθεσινήν σύσκεψιν εξουσιοδοτήθη ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου να σχηματίση πολυμελή επιτροπήν εκ των διαφόρων οργανώσεων της πόλεώς μας ήτις μεταβαίνουσα εις Αθήνας να φροντίση να μη γίνη η γραμμή Τριπόλεως - Σπάρτης και να προτιμηθή η γραμμή Λεονταρίου - Σπάρτης" ("Σημαία" 17.11.1925).

Για τη συνέχεια δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τι έγινε και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα. Ούτε η μία όμως, ούτε η άλλη σιδηροδρομική γραμμή έγινε, παρά το γεγονός ότι και ανάγκες και σχέδια υπήρχαν. Και αφού δεν έγιναν όλα αυτά σε μια εποχή που ο σιδηρόδρομος κυριαρχούσε, στη συνέχεια η κυριαρχία της βιομηχανίας αυτοκινήτου ήταν "απαγορευτική" για τέτοιου είδους σκέψεις και προτάσεις.

ΔΙΔΑΚΤΗΡΙΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

             Η ιστορία του κτιρίου αρχίζει από τη δεκαετία του 1950.
             Στόν κτηματολογικό πίνακα του 1955 φαίνονται οι Λεονταρίτες δωρητές
             Ιωάννης Ν. Τσίριμπας , Γεράσιμος Καλιγώνης , Κληρ. Ι. Στασινόπουλου ,
             Κληρ. Η. Παπαηλία.
             Αξιοσημείωτο είναι το σχέδιο του 1956 που προέβλεπε κτήριο σε σχήμα Γ.
             το οποίο ακυρώθηκε.
             Το οριστικό τοπογραφικό είναι του 1962 και υπάρχει σημείωση με στυλό
             <<φούρνος Ροζάκη >>

ΕΘΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΑ

ΕΘΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

Με την ευκαιρία της Εθνικής Εορτής της 25ης Μαρτίου παραθέτω τους Εθνικούς Ύμνους διαφόρων χωρών με υπογραμμισμένα τμήματα που για μένα ήθελαν να δείξουν την κατεύθυνση της κάθε χώρας όπως διαμορφωνόταν τις συγκεκριμένες περιόδους.

1.Ελλάδα

Πολυτονικό σύστημα γραφής
(1823–1982)

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν κόψι

Τοῦ σπαθιοῦ τὴν τρομερή,

Σὲ γνωρίζω ἀπὸ τὴν ὄψι,

Ποὺ μὲ βιὰ μετράει τὴν γῆ.

Ἀπ’ τὰ κόκκαλα βγαλμένη

Τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά,

Καὶ σὰν πρῶτα ἀνδρειωμένη,

Χαῖρε, ὢ χαῖρε, Ἐλευθεριά!(× 3)

2. Γαλλία (Μασσαλιώτιδα)

Εμπρός παιδιά της Πατρίδας
Η μέρα της δόξας έφθασε
Ενάντια της τυραννίας μας
Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε
Ακούστε τον ήχο στα λιβάδιαΤο ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών
Έρχονται ανάμεσά μας
Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

Ιερή αγάπη για την Πατρίδα
Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα.
Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία
Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου
Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη
να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη
Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας.

Στα όπλα πολίτες
Σχηματίστε τα τάγματά σας
Προελάστε, προελάστε
Αφήστε το μολυσμένο αίμα
Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821 ΚΑΙ ΛΕΟΝΤΑΡΙ

Ήρωες του 1821 και Λεοντάρι

 1.Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 1770 – 1843   

Ηγετική μορφή της Ελληνικής Επανάστασης, που έδρασε στην Πελοπόννησο και εξ αυτού του λόγου είναι γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά».

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.

Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα.

Στις 23 Μαρτίου 1823 συμμετείχε στο υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη στρατιωτικό σώμα που κατέλαβε την Καλαμάτα, σηματοδοτώντας την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά, το διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στον Μωριά, γιατί αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να επικρατήσει η επανάσταση, όπως πίστευε. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαίου 1821) και η άλλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στον Κολοκοτρώνη, τον επέβαλαν ως αρχηγό του επαναστατικού στρατού της Πελοποννήσου.

Στη μάχη των Δερβενακίων (26 - 28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα και η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η ίδια, όμως, κυβέρνηση θα τον φυλακίσει στην Ύδρα, κατά τη διάρκεια των εμφύλιων συρράξεων των ετών 1823 και 1824, όπου είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα τον απελευθερώσει τον Μάιο του 1825, όταν ο Ιμπραήμ απειλούσε να καταστείλει την επανάσταση και θα του αναθέσει εκ νέου την αρχιστρατηγία του Αγώνα. Μετρ του κλεφτοπολέμου και της «καμμένης γης», θα κατορθώνει να κρατήσει ζωντανή την επανάσταση μέχρι τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (7 Οκτωβρίου 1827).

Μετά την απελευθέρωση συντάχθηκε με τον Ιωάννη Καποδίστρια και έγινε ένα από τα επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κόμματος. Κατά τη διάρκεια της Αντιβασιλείας διώχθηκε ως αντιβασιλικός και καταδικάσθηκε σε θάνατο τον Μάιο του 1834. Μετά την ενηλικίωσή του, ο Όθωνας του χάρισε την ποινή, τον διόρισε σύμβουλο της Επικρατείας και τον ονόμασε αντιστράτηγο.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αθήνα με την ερωμένη του Μαργαρίτα Βελισσάρη (η σύζυγός του είχε πεθάνει το 1820), στο ιδιόκτητο σπίτι του, στη γωνία των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα. Την ίδια περίοδο υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα απομνημονεύματά του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 4 Φεβρουαρίου 1843, λίγο μετά την επιστροφή στο σπίτι του από δεξίωση στα Ανάκτορα. Από τον γάμο του με την Αικατερίνη Καρούσου απέκτησε τέσσερα παιδιά: τον Πάνο (1798-1824), τον Γενναίο (1806- 1868), τον Κολλίνο (1810-1848) και την Ελένη, ενώ από τη σχέση του με τη Μαργαρίτα Βελισσάρη τον Παναγιωτάκη (1836-1893), τον οποίο αναγνώρισε με τη διαθήκη του.

 2.Πάνος Κολοκοτρώνης 1798 – 1824  

                                                                                                                                                                       Αγωνιστής του '21, που δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Β΄ Εμφυλίου Πολέμου  (Ιούλιος 1824 - Ιανουάριος 1825).

Ο Πάνος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε το 1798 (κατ' άλλους το 1800) στο Λεοντάρι Αρκαδίας. Ήταν ο πρωτότοκος γιος του ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και της Αικατερίνης Καρούσου, κόρης προεστού του Λεονταρίου. Έζησε για πολλά χρόνια στη Ζάκυνθο και ήταν από τους πιο μορφωμένους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης. Όπως αναφέρει ο Φωτάκος στο έργο του Βίοι Πελοποννησίων Ανδρών, ο Πάνος Κολοκοτρώνης «εσπούδασεν εις την ακαδημίαν της Κερκύρας, εγνώριζεν εντελώς την παλαιάν γλώσσαν μας την Ελληνικὴν, ήτο μαθηματικός άριστος, εγνώριζε προσέτι καλώς την Ιταλικὴν γλώσσαν και ολίγον την Γαλλικήν, και εν ολίγοις ήτον ο δεύτερος του πολυμαθεστάτου Γεωργίου Σέκερη, διότι τότε η Πελοπόννησος δεν είχεν άλλους τοιούτους».

Με την έκρηξη της Επανάστασης αποβιβάστηκε με τον αδελφό του Ιωάννη (γνωστότερο ως Γενναίο στην Πελοπόννησο και συμμετείχε αρχικά στην εξέγερση των Ηλείων κατά των Λαλαίων Τουρκαλβανών (Απρίλιος 1821). Στη συνέχεια έλαβε μέρος στη Μάχη του Βαλτετσίου(12 -13 Μαίου 1821), στην πολιορκία και την κατάληψη της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821) και στην απόκρουση της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 – 28 Ιουλίου 1822).

Το 1822 ονομάστηκε χιλίαρχος και ανέλαβε πρώτος πολιτάρχης (δήμαρχος) της Τριπολιτσάς. Τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε στο Ναύπλιο τη μικρότερη κόρη της Μπουμπουλίνας, Ελένη Μπούμπουλη. Το ζευγάρι δεν απέκτησε παιδιά. Το 1823 προβιβάστηκε σε στρατηγό και ανέλαβε φρούραρχος του Ναυπλίου (10 Ιουνίου) με απόφαση της Β' Εθνοσυνελεύσεως, που συνήλθε στο Άστρος Κυνουρίας.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης εμφύλιας διαμάχης (Φθινόπωρο 1823 - Ιούλιος 1824) μεταξύ πολιτικών («Κυβερνητικοί») και στρατιωτικών («Αντικυβερνητικοί»), ο Πάνος Κολοκοτρώνης τάχθηκε με τους «Αντικυβερνητικούς», των οποίων ηγείτο ο πατέρας του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αρνήθηκε να παραδώσει την πόλη του Ναυπλίου και μετά τη χορήγηση αμνηστίας (Ιούλιος 1824) κινήθηκε προς την Πάτρα για να ενισχύσει την πολιορκία της πόλης, αλλά ανακλήθηκε στην Αρκαδία για να αντιμετωπίσει την επιδρομή των «Κυβερνητικών», κατά τη διάρκεια του Β' Εμφυλίου Πολέμου. Το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκροτήθηκε αυτή τη φορά από τη συμμαχία νησιωτών και ρουμελιωτών, με ηγέτη τον Υδραίο μεγαλοκαραβοκύρη Γεώργιο Κουντουριώτη. Αντίπαλοί τους οι «Αντικυβερνητικοί» Πελοποννήσιοι, πρόκριτοι και στρατιωτικοί υπό τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.

Στις 13 Νοεμβρίου1824 (κατ’ άλλους στις 21 Νοεμβρίου 1824) ο Πάνος Κολοκοτρώνης και οι άνδρες βάδιζαν μεταξύ των χωριών Θάνα και Μπεσίρι (σημερινό Παλλάντιο) Αρκαδίας, έχοντας κατεύθυνση προς το γειτονικό χωριό Σύλιμνα, όπου είχε στρατοπεδεύσει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Στόχος των «Αντικυβερνητικών» η Τρίπολη, την οποία κατείχαν οι «Κυβερνητικοί». Κατά τη διάρκεια της πορείας, ο Πάνος Κολοκοτρώνης πληροφορήθηκε ότι σε συμπλοκή νωρίτερα μεταξύ «Κυβερνητικών» υπό τον οπλαρχηγό Βάσο Μαυροβουνιώτη (αγωνιστής του '21 με καταγωγή από το Μαυροβούνιο, Βάσο Μπράγιοβιτς το πραγματικό όνομά του) και «Αντικυβερνητικών», είχε συλληφθεί ο Στάίκος Σταίκόπουλος, επιφανής «αντικυβερνητικός».

Στην προσπάθειά του να τον απελευθερώσει δέχθηκε επίθεση από το σώμα του Μαυροβουνιώτη και οι άνδρες του διαλύθηκαν. Δίπλα στον Πάνο Κολοκοτρώνη έμειναν ο υπασπιστής του Γιάννης Βατικιώτης, ο γραμματικός του Θεόδωρος Ρηγόπουλος και ο φροντιστής του Ανούτσος Σαμαρόνης. Ξαφνικά κι ενώ εβάδιζαν προς το Μπεσίρι, γύρω στις 4 το απόγευμα δέχθηκαν επίθεση από μια ομάδα 25 Βουλγάρων, που ανήκαν στις κυβερνητικές δυνάμεις της Τρίπολης και είχαν ως επικεφαλής τον ομοεθνή τους Κότζιο. Μία σφαίρα διαπέρασε το κρανίο του Πάνου Κολοκοτρώνη και τον άφησε άπνου.

Όπως αναφέρουν στα απομνημονεύματά τους ο Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Θεόδωρος Ρηγόπουλος, που ήταν αυτόπτης μάρτυς, οι Βούλγαροι λαφυραγώγησαν τη σορό του Κολοκοτρώνη και την εγκατέλειψαν. Του αφαίρεσαν ακόμη και τα εσώρουχά του και άφησαν το νεκρό σώμα του γυμνό. Στη συνέχεια έσπευσαν στην Τρίπολη να αναγγείλουν το κατόρθωμά τους στους «Κυβερνητικούς». Ο Πάνος Κολοκοτρώνης ενταφιάστηκε την επομένη στο γειτονικό χωριό Σύλιμνα, όπου βρισκόταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ 1879

                                            ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ
                                            ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
                                                  ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ  1879

1.  Πληθυσμός κατά Δήμους


ΕΠΑΡΧΙΑΙ                         ΔΗΜΟΙ                                Άρρενες                Θήλεις                  Τό όλον

Μεγαλοπόλεως               Μεγαλοπόλεως                           2,618                    2,383                     5,001                                           Λυκοσούρας                               3,965                    3,702                     7,667
                                        Φαλαισίας                                 3,769                    3,612                     7,381



2.  Κοινωνική Κατάστασις Κατά Δήμους 

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                     ΔΗΜΟΙ                  Έγγαμοι           Άγαμοι              Έν χηρεία         Τό όλον
                                                                  Άρρεν. Θήλεις   Άρρεν.  Θήλεις  Άρρεν. Θήλεις

Μεγαλοπόλεως          Μεγαλοπόλεως       862     863        1,682     1,322          74      193        5,001
                                   Λυκοσούρας        1,296    1,300      2,562     2,087        107      315        7,667
                                   Φαλαισίας          1,244    1,250       2,415     2,045        110      317        7,381



3.  Οικογένειαι καί Οικοδομαί

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                        ΔΗΜΟΙ                  Οικογένειαι        Οικίαι      Διάφοροι    Ολικός αριθμός
                                                                                                                                             Οικοδομών
Μεγαλοπόλεως             Μεγαλοπόλεως                  1021            968              17                     985
                                      Λυκοσούρας                      1420           1283            36                    1319
                                      Φαλαισίας                        1312           1203           105                   1308 


4.   Πληθυσμός  κατά τήν Εκπαίδευσιν

ΕΠΑΡΧΙΑΙ                            ΔΗΜΟΙ                   Εγγράμματοι                          Αγράμματοι
                                                                     Άρρενες Θήλεις Τό όλον     Άρρενες  Θήλεις   Τό όλον
Μεγαλοπόλεως             Μεγαλοπόλεως         323         7          329               2295    2377       4672
                                      Λυκοσούρας             710         9          719               3255    3693       6948
                                      Φαλαισίας               373         8          381               3396    3604       7000 


5.   Μοναί καί αριθμός τών έν αυταίς διαιτωμένων

ΕΠΑΡΧΙΑ            ΔΗΜΟΣ         Έπισκοπή         Όνομα καί προσωνυμία Μονής   Μοναχοί Κοσμικοί

Μεγαλοπόλεως     Φαλαισίας   Γορτυνίας καί    Κοίμησις Θεοτόκου ή Μπούρα           5          1
                                                   Μεγαλοπόλεως

Σημ.Όλα τα παραπάνω είναι είναι αντιγραφή από πρωτότυπα έγγραφα  και τηρήθηκε  η τότε ισχύουσα γλώσσα
(λείπουν δασίες,περισπωμένες,υπογεγραμένες,βαρίες λόγω αδυναμίας της νέας τεχνολογίας)
   

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ

Σχετικά με το Λεοντάρι Αρκαδίας

Ο νομός Αρκαδίας, οι επαρχίες, οι δήμοι από το 1833

Ο νομός Αρκαδίας σχηματίστηκε το 1833 με το Βασιλικό Διάταγμα (Β.Δ.) της 3^ης (15^ης) Απριλίου (ΦΕΚ 12) «Περί διαιρέσεως του Βασιλείου και της διοικήσεώς του», με «Μητρόπολη» (πρωτεύουσα) την Τριπολιτσά και τέσσερις επαρχίες:

• Μεγαλοπόλεως με πρωτεύουσα το Λεοντάριον.
• Μαντινείας με πρωτεύουσα την Τριπολιτσά.
• Γορτύνης με πρωτεύουσα την Καρύταινα.
• Κυνουρίας με πρωτεύουσα τον Πραστό.

Τα αρχικά όρια του νομού Αρκαδίας ορίστηκαν από το Β.Δ. της 9^ης (21^ης) Νοεμβρίου 1834(ΦΕΚ 16/1835) «Περί του σχηματισμού των δήμων της Αρκαδίας»:«τα όρια του νομού Αρκαδίας αρχίζουν κατά μεν το ανατολικόν από τους πρόποδας του όρους Σκιάθεως (Σεϊτάν) και προχωρούν έως εις τους πρόποδας του όρους Ζαβίτσας, από τούτο δε το μέρος εξακολουθούν την ήδη γενομένην οροθεσίαν του νομού της Αργολίδος και Κορινθίας κατά το από 28 Απριλίου (10 Μαΐου) διάταγμα. Από δε τους πρόποδας του όρους Ζαβίτσας, τα όρια προχωρούν προς το Αστρος κατά την θάλασσαν, εκτείνονται κατά το μήκος αυτής μέχρι των εκβολών του ποταμίσκου Μούστου εξακολουθούντα έπειτα τον ρουν αυτού, παραλείπουν τον Αγιον Ανδρέαν, το Κορακοβούνι και τον Πραστόν εις τον νομόν Λακωνίας, συμπεριλαμβάνουν τα χωρία Σίταιναν, Κατσανίτσας και Κοίνας, και προχωρούν προς το όρος το Χέλμον, εντεύθεν καταβαίνοντα εις το χωρίον Κυπαρίσσι, και παραλείποντα αυτό εις τον νομόν της Λακωνίας, προχωρούν μέχρι του όρους Ξηροβουνίου. Εκείθεν αναβαίνουν τα όρια προς άρκτον μέχρι Κοκάλων, και προχωρούν έως το Ισαρι, συμπεριλαμβάνοντα τα χωρία Κυράδες, Σούλο και Χράμον, εκείθεν δε προς το τετράζι, και μετά ταύτα προχωρούν προς το Διαφόρτι, και συμπεριλαμβάνουν εν εαυτοίς το χωρίον Καρυαίς, παραλείποντα εις τον νομόν Μεσσηνίας τα χωρία Βερέκλα και Αμπελώνα. Από δε το Διαφόρτι ακολουθούν την αυτήν διεύθυνσιν, και διαβαίνοντα δια του Βλαχοράφτη εκτείνονται μέχρι της παρά το χωρίον Πυρί, συμπιπτούσης ροής του Λάδονος και του Αλφειού ποταμού. Από δε το Πυρί ακολουθούν την ροήν του Λάδονος (Ρουφιά) ποταμού έως εις τους πρόποδας του όρους Σκιάθεως, όπου συμπεριλαμβάνονται το χωρίον Δάρα, παραλείπουν το χωρίον Παγκράτι εις τον νομόν της Αχαΐας και Ηλιδος».
Στην πορεία καταγράφεται μια σειρά μεταβολών –σχηματισμός το 1835 των επαρχιών Διποταμίας και Πρασσιών, αποσπώντας τμήματα του νομού για να προσαρτηθούν στη συνέχεια το 1836 η πρώτη στην επαρχία Γορτύνης και το 1838 η δεύτερη στην επαρχία Κυνουρίας.

Επαρχια Μεγαλοπόλεως
Με το Β.Δ. της 9ης(21ης) Νοεμβρίου 1834 (ΦΕΚ 16/1835) «Περί του σχηματισμού των δήμων της Αρκαδίας» σχηματίστηκαν οι 7 πρώτοι δήμοι της επαρχίας:
Φαλαισίας, Θειούντος, Μεγαλοπόλεως, Λυκοσούρας, Δασέας, Δυρραχίου, Γαθέας.
Με το Β.Δ. της 27ηςΝοεμβρίου (9ης Δεκεμβρίου) 1840 (ΦΕΚ 5/1841) «Περί συγχωνεύσεων των δήμων της επαρχίας Μεγαλοπόλεως», δημιουργούνται τρεις δήμοι:
Φαλαισίας, Λυκοσούρας, Μεγαλοπόλεως.



Δήμος Φαλαισίας

Σχηματίστηκε το 1834 με αρχική σύσταση τα χωριά Φαλαισία (Λεοντάριον), Σουλάρι, Κλιματερό, Χουτάλου, Μπούρα, Καλύβια, Μεμή, Σαμαρά, Κοτσιρίδι, Γαυριά ή Γουριά, Σταβαρέους και τη Μονή Μπούρας. Το 1840 προσαρτήθηκαν ο δήμος Δυρραχίου(Δυρράχι, Καμάρα, Σπαναίοι, Ακοβος, Σαναίοι ή Γιανναίοι, Λεπτίνί ή Λεφτίνι, Νεοχώρι), τμήμα του δήμου Θειούντος (Θειούς, Πετρίνι, Σκορτσινού, Ζαΐμι, Ανεμοδούρι, Χαμουζά, Παλαιόπυργος, Καμαρίτσα, Γραικού, Ρούτσι) και τμήμα του δήμου Γαθεών (Τουρκολέκα, Δρανέζι και Σιδηροδρομικός Σταθμός Λεονταρίου, Σιδηροδρομικός Σταθμός Μπιλάλι, Μεζίνη, Καμίνια, Ποταμιά, Σπανέικα,Συρακέικα και οι Μονές Άγιος Δημήτριος και Άγιος Νικόλαος).
Το όνομα προήλθε από το χωριό Φαλαισία, ενώ ο δημότης ονομάστηκε Φαλαισιεύς. Η αρχική σφραγίδα είχε ως έμβλημα το στέμμα στο μέσον του οποίου αναγραφόταν η χρονιά 1836. Το 1874 με το Β.Δ. της 30^ηςΜαΐου, ορίστηκε ως έμβλημα «προτομή λεόντος».

ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ στο ΛΕΟΝΤΑΡΙ απο το ΣΥΛΛΟΓΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ.

Εγινε σημερα Καθαρα Δευτερα η καθιερωμενη εδω και πολλα χρονια συγκεντρωση του
ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝ στο ΑΛΛΟΤΙΝΟ οπου μελη και φιλοι του συλλογου γιορτα-
σαν τα κουλουμα με μεγαλη ποικιλια νηστισιμων μεζεδων και φαγητων.

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ ΛΕΟΝΤΑΡΙ

Αγ.Απόστολοι Λεονταρίου ( με τη ματιά της κ.Ασπασίας ΛΟΥΒΗ-ΚΙΖΗ )

Αγ.Απόστολοι 1903

Όλη η παρουσίαση της κ.Ασπασίας ΛΟΥΒΗ-ΚΙΖΗ
http://www.deltionchae.org/index.php/deltion/article/viewFile/578/547.pdf

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

                     ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΟΥ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Άγ. Απόστολοι Βυζαντινός ναός     

δεν λειτουργείται

πλατεία Λεονταρίου

Άγ.Αθανάσιος Βυζαντινός ναός

δεν λειτουργείται

δίπλα στο σχολείο

Άγ.Νικόλαος

λειτουργείται

κούμαρος

Προφήτης Ηλίας

λειτουργείται

καστρο

Άγ.Γεώργιος

λειτουργειται
κοντα στο σχολειο

Άγ. Ταξιαρχών

δεν λειτουργείται

κάστρο

Αγ.Κυριακή ερείπια Βυζαντινού ναού

κάστρο